Een moment van stilte

Al ruim zes jaar ben ik werkzaam in de wijkverpleging, je kunt stellen dat ik inmiddels wel enige ervaring heb en daarnaast het nodige heb meegemaakt. Zo ben ik ooit eens bij een cliënt met dementie door het keukenraam naar binnen geklommen, omdat deze mevrouw niet meer wist hoe zij haar voordeur open moest doen. Of die keer dat ik mijn cliënt kwijt was en deze zichzelf had opgesloten in de slaapkamer. Tsja, dan sta je wel even gek te kijken.

Dat mijn dag er niet altijd zo uit ziet zoals mijn agenda voorspelt, ben ik inmiddels gewend. En soms zijn er van die momenten dat je even wordt stilgezet. Zo belt er op een dag een huisarts met de vraag of de wijkverpleging kan ondersteunen bij het inzetten van palliatieve sedatie van een cliënt die we al geruime tijd in zorg hebben. Op dat moment kom ik gelijk in actie. De pomp die we nodig hebben om dit op te starten wordt van de plank gehaald en we regelen de administratie rondom het inzetten van de pomp. Daarna ga ik met een collega naar de cliënt toe; we gaan met z’n tweeën, zodat we een dubbele controle kunnen uitvoeren en samen een katheter kunnen plaatsen. De huisarts en de familie zijn al aanwezig. We bespreken als zorgverleners onderling de praktische zaken, totdat een familielid aangeeft dat vader nog een wens heeft, namelijk het zingen van zijn lievelingspsalm.

En daar staan we dan: huisarts, wijkverpleging en familie in de huiskamer rondom het bed. Terwijl buiten de auto’s voorbij rijden en het leven door lijkt te gaan, staan we hier een moment stil en zingen we: “God heb ik lief, want die getrouwe Heer”.

De tijd lijkt stil te staan, maar na een paar minuten gaat voor ons het leven weer door. Mijn collega en ik krijgen de ruimte om de pomp aan te sluiten en de katheter te plaatsen. Weer terug op kantoor besef ik meer dan ooit hoe belangrijk het is om als zorgverlener naast de praktische zaken ook oog te hebben voor de dingen die er daadwerkelijk toe doen.