Ontmoeting in Brasserie De Haven

Het is dinsdag 1 augustus, het is hartje zomer in Nederland en ik mag vandaag na drie weken vakantie aan het werk. Dat wil zeggen; zonnebril aan de kant, regenpak aan en met tegenwind fiets ik richting Zorg -en Wooncentrum De Haven.

Terwijl ik nog aan het opdrogen ben achter mijn computer zie ik dat mijn inbox goed vol zit. Zo ook een mail van mijn collega’s van team communicatie. Zij vragen mij of ik een blog wil schrijven over Brasserie De Haven in de zomerperiode. Ik merk een gevoel van enthousiasme opkomen, want ik vind schrijven leuk en dan ook nog over de Brasserie. Ik besluit dan ook hier direct een begin mee te maken. Mijn gedachtentrein verlaat het station en in sneltreinvaart schieten de ideeën door mijn hoofd. Zal ik schrijven over; de verjaardagen/caterings die we verzorgen, of over hoe druk het nu is, of over de diverse activiteiten die we de afgelopen jaren gedaan hebben, of de geweldige dagelijkse inzet van de medewerkers van Sprank/ en natuurlijk de vrijwilligers. Een zo gehete writersblock is bij mij niet aan de orde. Ondanks dat deze onderwerpen allemaal de moeite waard zijn om over schrijven, merk ik dat ik iets belangrijks over het hoofd zie. Ik kan daar niet de vinger opleggen en besluit om even te stoppen met schrijven van mijn blog. Eerst maar wat mails beantwoorden.

Dezelfde dag rond 16:45 uur sta ik in de Brasserie met de dienstdoende gastvrouw te overleggen. Op dat moment komen zachtjes aan de eerste gasten de Brasserie binnen. Ze lopen allemaal richting hun tafel waar de vaste tafelgenoten al wachten tot de tafel compleet is. Rond 17:00 uur zit de Brasserie zo goed als vol en zie je dat iedereen gezellig met elkaar zit te kletsen. Terwijl ik dit tafereel zo aanschouw, valt bij mij het kwartje. Dit is waar ik over wil schrijven, dit is wat de Brasserie zo mooi maakt voor mij. Hier zitten namelijk meerdere gasten uit het dorp die anders misschien wel alleen hun maaltijd zouden nuttigen. Van sommige gasten weet ik dat ze het de eerste keer heel spannend vonden om naar de Brasserie te gaan. Samen met hun zoon/dochter heb ik toen gekeken naar hoe we voor hun vader of moeder deze spanning weg konden nemen.  We overlegden welke tafel geschikt zou zijn en of ze misschien al mensen kenden waarbij ze konden aansluiten. Deze gasten zitten nu lekker ontspannen van het eten te genieten, over vroeger te praten en natuurlijk te klagen over het Nederlandse weer.  We hebben in de afgelopen jaren van de Brasserie echt een veilige haven kunnen maken voor onze buurtbewoners. Een ontmoetingsplek waar nog dagelijks de verbinding plaatsvindt tussen buurt, onze bewoners en de mantelzorgers.

Terwijl ik dit allemaal zo aan het tikken ben wordt de glimlach op mijn mond alleen maar groter. Ik ben dankbaar dat ik onderdeel mag zijn van zo’n mooie organisatie. Ik hoop dan ook dat wanneer je mijn blog leest, je net zo enthousiast wordt als ik over de meerwaarde van Brasserie De Haven in het dorp.

En als je zoekende bent naar een goede maaltijdvoorziening voor een van je ouders of je kent iemand voor wie de Brasserie een uitkomst zou zijn, dan nodig ik je uit om eens een bakkie te komen te doen. De medewerkers van Brasserie De Haven denken graag met je mee voor een passende oplossing.  Ik hoop jullie dan ook gauw te mogen ontmoeten in de Brasserie.